Het tikken van je schoenen, het zachte schuren van je jas, de echo van je voetstappen in een straat waar niemand anders loopt. Ik hou ervan om het ritme van mijn gedachten te laten bepalen door wat ik hoor. Want als je wandelt, word je vanzelf een klankkast, is  luisteren een manier om nog aanweziger te zijn.

Er zijn geluiden die je niet vergeet. De stem van iemand die er niet meer is, het nummer dat steeds opnieuw opdook in een bepaalde periode van je leven. En er zijn geluiden die je pas opmerkt als ze verdwijnen. Het geratel van een moeizaam startende brommer. Hoe de wind door het bladerdak blies van de boom die gekapt werd.

Geluiden werken als ankerpunten, voeren je terug naar plekken waar je ooit was, naar tijden die je niet meer exact kunt plaatsen maar wel nog heel hard voelt. Alles samen vormt dat archief van geluiden een soort soundtrack bij het verhaal van je leven.

En ja, een wijk heeft ook een soundtrack, denk ik, zelfs als niemand die ooit expliciet heeft vastgelegd. Ze zou iets kunnen vertellen over de hartslag van een buurt. Of over hoe een straat zingt. In mijn El Ghorba-ateliers gaan we op zoek naar de geluiden van de wijk van Victoria Deluxe: Sluizeken-Tolhuis-Ham. Wat horen we als we onze oren openen voor alles wat anders op de achtergrond blijft? Wat als alles klank was: de gevels, de geur van restaurants, de manier waarop mensen langs elkaar bewegen? En welke verhalen zitten er verscholen in de geluiden om ons heen?

We verzamelen, nemen op, reconstrueren en componeren zo een collectieve soundtrack voor de buurt. We zoeken naar de geluiden die als thuis voelen, naar klanken die herinneringen oproepen. We wandelen, staan stil en geven klank aan wat we anders misschien niet hadden gehoord.

Jan D’Haene, april 2025