“Je weet niet wat je mist”, vertellen mensen me vaak wanneer ik zeg dat ik een bepaalde groente niet lust. Of wanneer ik liever niet meega naar een concert. Of wanneer ik een populaire serie nog altijd niet gezien heb. En in zekere zin hebben ze gelijk. Vaak weet ik niet wat ik mis. Verlang ik zonder te weten naar wat precies. Ik lijk permanent heimwee te hebben. Kan dat? Kan je heimwee hebben naar een thuis die nooit een thuis geweest is? Waarom voel ik me al nostalgisch terwijl het moment nog bezig is? Waarom kan ik beter mijmeren dan herinneren? Waarom voelt verworteling zo tijdelijk?

Zelden komen mijn gedachten voorbij op een tempo waarop ik ze kan vastgrijpen. Behalve wanneer ik schrijf. Waarom dat zo is, leg ik altijd uit met een quote van auteur Mary Flannery: “Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen”.

Schrijven is voor mij meer dan het neerpennen van goed geconstrueerde zinnen of uitblinken met slimme woordspelingen en metaforen. Al schrijvend geef ik kleur aan emoties. Reconstrueer ik herinneringen waarvan ik een foto vergat te trekken. Ik schrijf om vat te krijgen op mijn omgeving. Om thuis te komen.

Mijn eerste ontmoeting met El Ghorba gebeurde op papier. En omdat ik niet geloof dat schrijven iets is wat je alleen moet doen, wil ik graag samen met een groep mensen verder in El Ghorba duiken. In onze gedachten, herinneringen en lijf. Samen schrijven over wat we vergaten en toch willen bewaren. Over hoe we kunnen luisteren naar wat objecten ons te vertellen hebben en wat wij toevoegen aan dat verhaal. Over plekken die ons doen terugkeren, vooruitkijken en laten stilstaan. Over dingen waarvan we niet weten dat we het missen.

– Sophie Bodiang, februari 2025