mensen kijken te veel televisie,
ze kijken het journaal en ze denken dat ze iets weten over de wereld.
maar ze weten beter hoe het gaat met iemand aan de andere kant van de wereld
ergens in Afrika
dan met hun eigen buurman.
aan hun buurman vragen ze het niet
waarom moet ge die mensen daar begrijpen maar de mensen rond u niet?

– Wendy uit Brecht

De onrust in Vlaanderen groeit, vele burgers zijn boos en hun stem klinkt alsmaar luider. Ze roepen dat ze het beu zijn: de traditionele partijen, met de elite, de stad, de regels en de ander. Ze zeggen in de steek gelaten te zijn, niet gehoord. Ze voelen zich vervreemd of zelfs bedreigd. In die onrust en woede vinden ze elkaar en vormen ze een nieuwe ‘wij’, hiertegenover plaatsen ze ‘de ander’. Wij zijn hun ander. Evengoed doet hun verontwaardiging ons schrikken, ervaren we hun bezorgdheden als een aanval. Zij zijn onze ander.  We belichamen elkaars onrust, zijn het onderwerp van elkaars angst. Maar in realiteit komen we elkaar zelden tegen.

Onze mensen is een reactie op de groeiende polarisatie en het huidige politieke klimaat. Gentse jongeren actief bij Victoria Deluxe gaan aan de slag met getuigenissen uit niet-stedelijk Vlaanderen. Ze wisselen even van kostuum met hun ‘maatschappelijke tegenspelers’. Op de scene ontmoeten deze stemmen elkaar. Niet om opzoek te gaan naar consensus of nuance, wel om de staat van de samenleving op te maken. Te kijken waar het botst of wrijft, waar we elkaar zijn verloren en waar we elkaar mogelijks zouden kunnen terug vinden.