“Ik ben Ielde en hoe ik hier terecht ben gekomen? Ik reageer nooit, echt nooit, op Facebook maar op één of andere manier zag ik een oproep van Victoria Deluxe. Ik kende de organisatie alleen vaag van naam. Het was een oproep voor een LGBTQIA+ project. Ze zochten een aantal mensen om een voorstelling mee te maken. Ik heb daarop gereageerd en ben uitgenodigd. Toen ben ik hier godverdomme kei verloren gelopen op Dok Noord. Op een gegeven moment stond ik in een winkel en ik moest naar een Anja bellen. Who the fuck is Anja? Maar enfin, ik ben hier geraakt. Dat was een interview met Sara (Vilardo) en Pascale (Buyse) en dan hebben ze op basis van die interviews een aantal mensen gevraagd voor de voorstelling en ik had het geluk van erbij te zijn. We hebben een paar keer gerepeteerd, maar toen kwam het bekende beestje aanzetten. Van die voorstelling is dus niets meer in huis gekomen, maar zo heb ik Victoria Deluxe leren kennen. (Door covid-19 kwam er dus nooit een voorstelling, wel een magazine, nvdr)
Ondertussen ging het, as usual, niet zo goed met mij, ik was in opname. Van de repetities geraakte ik niet altijd terug, er was namelijk geen openbaar vervoer tot daar waar ik opgenomen was. Toen hebben een aantal mensen van Victoria Deluxe mij af en toe gevoerd. Ondertussen doe je ook een praatje en dat was wel fijn. Op een bepaald moment hoorde ik dat ze gingen starten met een zottenproject (dit gaat over het Vertelatelier), wat uiteraard niemand zo mag noemen, behalve wij, de zotten, zelf. Ze hebben me daarvoor gevraagd, maar op dat moment ging het niet goed. Ik denk dat ik dan na de zomer toch ben aangesloten. Een beetje later heb ik ook Evelien meegebracht. We vormen echt een kei coole groep. Ik was al blij dat ik bij die LGBTQIA+ groep zat. Ik heb daar heel veel geleerd heb en dat waren supervriendelijke mensen. Maar de Vertelatelier groep is echt uitzonderlijk.
Ja, ik leef ondertussen toch al redelijk lang en dit is toch wel één van de beste groepen van mijn leven. Ik denk dat de reden daarvoor is dat er weinig maskers nodig zijn. Meestal tonen mensen zich in een groep van hun schoonste kant. Wij tonen onze schoonste kant én onze lelijkste én onze zotste én onze creatiefste én onze liefste én onze ambetantste. Je merkt dat je daardoor veel sneller echt contact hebt met elkaar. Ze zijn allemaal zot, maar ik heb heel veel zotten in mijn leven tegengekomen. De meesten zijn boring, net zoals gewone mensen, waarvan ik de meesten ook boring vind. Deze mensen zijn allemaal op één of andere manier creatief en dat is fijn.
Kunst neemt hoe langer hoe meer plaats in mijn leven in. Ik tekende als kind en voelde mij daar zeer onzeker over. Ik was toen ook al niet zo doorsnee qua stijl. Dus dat tekenen heeft een hele tijd platgelegen. Dan had ik een lief en die was onder andere kunstenaar. Ik heb toen eens van haar een portret gemaakt, dat eigenlijk niet eens op haar leek. Een paar jaar later zei ze dat dat een werk van haar was. Stellig zei ze: “Maar neen, ik heb dat geschilderd!” Toen dacht ik van “Amai, als jij denkt (met je Master in de Arts) dat dat een werk van u is!”. Ik heb daarna film en video en ook literaire creatie gestudeerd in het deeltijds kunstonderwijs.
Ik ben, toen ik in opname was, weer veel beginnen tekenen. Ik ergerde mij dood aan mezelf en mijn medepatiënten. Je kan het dan niet maken om iedereen uit te schelden, dus begon ik strips te tekenen. Ik heb er ook eens twee gemaakt over de verpleging. Er was één verpleegster en die was fan van mijn strips. Dus ik toonde die altijd aan haar, maar die twee over de verpleging heeft ze verscheurd. Censuur!
Ondertussen doe ik aan tekenen én schilderen én schrijven én een poging tot acteren. Kunst is meer dan noodzakelijk in mijn leven. Kunst en Victoria Deluxe. Je wordt hier niet gepusht in dingen, je wordt niet als je diagnose gezien. Er wordt gewerkt vanuit vertrouwen en dat heeft mij en veel van de anderen van het Vertelatelier geholpen. We zijn hier allemaal toegekomen met vree weinig zelfvertrouwen. Het helpt als iemand anders eerst vertrouwen heeft in u. Pas daarna kun je terug vertrouwen in jezelf krijgen.
Het is de sfeer hier, je wordt echt als gewoon behandeld en niet als een diagnose of een probleem of een kwetsbaarheid of what the fuck. Het is niet van dat begeleidings- of therapeutisch gezeik. En als ik geen woorden heb voor dingen dan schilder ik ze gewoon. Soms, als het niet goed gaat, dan stel ik me de vraag: “Zou ik wel gaan?” Maar ik ben meestal wel blij als ik dan toch wel ga. Omdat je niets moet. Als je niets wil zeggen, dan zeg je niets. Een beetje tekenen is ook goed, maar dat durf je niet de eerste keer dat je ergens binnenkomt.
Ik vind het systeem van artistieke begeleiders en procesbegeleiders goed. Ook goed dat dat niet alleen bij het vertelatelier is, maar bij elk project. Dat klopt gewoon, want het artistieke en sociale zijn twee verschillende processen maar die interfereren natuurlijk constant met elkaar.
Victoria Deluxe is een plek waar je theater maakt. Je maakt het helemaal zelf van in het begin. Ik heb ooit in een amateurgezelschap gespeeld en dat was een vast stuk. Daar was weinig creatiefs aan. Hier maak je het zélf. Er wordt ook met toevalligheden verder gegaan. Ik had eens een misboekje mee en zong daar een psalm uit. Dat is dan uiteindelijk gebruikt in een voorstelling. Dat zijn zo van die zottigheden waar ik van hou.
Er is veel meer ruimte om uw eigen stem te vinden en die dan ook te laten horen. Ik heb het gevoel dat dat bij iedereen het beste naar boven brengt. Hier is er een professionele omkadering. Er is een échte regisseur, Gerold is een echte technieker. Dat is fijn. Een professionele omkadering voor amateurs. Het wordt serieus genomen en daardoor neem je het zelf ook serieuzer. Serieus genomen worden doet uzelf groeien.
Ik hoop dat we met het Vertelatelier nog lang doorgaan. Ik denk wel dat we stilletjes aan uit het pure “zotten-toneel” zijn gegroeid. Waarschijnlijk zullen we dat wel nog een aantal keren opvoeren voor scholen en zo, maar op zich lijkt het me leuk om met andere thema’s bezig te zijn. Het clubje is gewoon wijs en ik hoop dat we samen nog lang verder mogen gaan.
Het is hier eigenlijk een safe space, en dat klinkt blah. Het woord safe space heeft zoiets beschermend, alsof dat er iets mis is met de mensen die behoefte hebben aan die space. Het is hier een safe space, in de zin dat je mag zijn wie je bent, maar je bent hier niet het sukkeltje van dienst. Misschien is het meer een brave space, hoe langer je hier bent hoe braver (dapperder) je wordt. Dat merk ik niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen. Je kan ook echt iets betekenen voor andere mensen die meedoen of voor de mensen die hier werken. Het is wederkerig.”
Ielde – maakt deel uit van het Vertelatelier, je kan hen aan het werk zien op 18 mei tijdens het All Greeks Festival van NTGent.