Reacties van enkele participanten:

In Back and Forward, I will be presenting fragments of myself in the film, my story of searching for the right place for me, of deciding to change my life that I had to relocate myself to another place, to another set of standards, to another culture while struggling to remain myself, maintain the good aspects of my initial self, to finally settle for good and to finally be able to find what it is that I’m truly looking for. Hence these thoughts: I was raised and bred by very special people in their own very special way, their ultimate love for me. And what I mean by this is that nothing in the world could stop them from nurturing me with the basics of life, which would eventually lead me to the right path, to where I am right now. Yes, nothing. Not even the scarcity of food for me and my brothers and sisters, not even the negative amount on my father’s paycheque, not even when we had to walk miles and miles as children to be able to attend school because we were told that it was the only thing that would buy us our freedom, our getaway ticket from the harsh, harsh world we were subjected to live in. Yes, this is an ode to my parents, to my sisters and to my brothers, to their children and to their children’s children. And yes, this is my journey and they are with me. They have always been with me. The blinding love of a man for a woman is priceless. There are no words for it. And I am the luckiest woman in the whole world. Nothing could ever fail us now.

Joe Lampasa

Toen ik aan dit project begon, wist ik niet dat er zo veel emoties zouden ontstaan. Ik heb mijn leven geanalyseerd, een soort balans opgemaakt en ook voorzichtig een blik op mijn toekomst geworpen: “Wie was ik voor de oorlog in Bosnië? Ben ik ooit iemand geweest, voor wie de mensen veel respect hadden? Wie ben ik nu? Ben ik nu minderwaardig? Waarom kan ik geen job vinden? Waarom voel ik me zo eenzaam hier? Ik hou van Gent, Vlaanderen en België, maar wie zou me missen, als ik een dag hier niet meer zou zijn?” Ik denk dat dit project me kan helpen om de antwoorden te vinden. Het is meer dan de moeite waard. Ik ben heel dankbaar dat ik de kans kreeg om te leren filmen en monteren.

Fefkija Sehic

Onderweg, op de trein naar Gent, zonder enig vermoeden wat mij te wachten stond bij Victoria Deluxe, bedacht ik enkele scenario’s over hoe een documentaire over vrouwen en migratie eruit zou zien. Hoe waren ze nu weeral bij dat thema migratie terechtgekomen en hoe wilden ze het eigenlijk aanpakken? Stiekem durfde ik te hopen dat het weer niet om clichés zou gaan. Al gauw bleken mijn bevooroordeelde gedachten voorbarig en mis te zijn. Wat bleek? De term migratie werd in de meest ruime betekenis van het woord gebruikt. De documentaire of beter gezegd de beelden voor de documentaire moesten van eigen makelij zijn. Iedereen werd verondersteld haar eigen beelden te maken. Een weergave van hoe je je zelf percipieert en hoe jouw leven eruit ziet. Al gauw bleek dat het project bestond uit verschillende delen. Aan de ene kant zouden we om de twee weken samenkomen om elkaar beter te leren kennen als groep; aan de andere kant om na te denken over de beelden die we zouden maken met de opzet van het project in het achterhoofd. Zo is het allemaal begonnen. Niet enkel kregen we tijdens de eerste bijeenkomsten verschillende migratiegeschiedenissen van verschillende meisjes te horen, ook leerden we hoe we met de camera moesten omgaan. Ik behoorde tot de eerste groep van meisjes die een camera heeft meegekregen. De vraag die ik me heb gesteld, voordat ik ben beginnen filmen was: Wat zou ik willen dat de mensen over mij te weten komen? Hoe geef ik weer wie ik ben en wat ik doe in mijn leven? Vertrekkend vanuit deze vragen heb ik beelden gemaakt van mezelf, voor en onderweg naar een examen dat ik moest afleggen, beelden van een dag dat ik had doorgebracht met een vriendin en zo meer. De reflectie vanuit de groep op de beelden, waarbij iedereen zijn ideeën en mening kwijt kon, speelde een belangrijke rol. Dit was het begin. Maar de beelden waren geen weergave van een migratiegeschiedenis. Ze toonden enkel wat er zich momenteel in mijn leven afspeelt, hoe ik mijn leven probeer vorm te geven, maar niet wat er aan voorafging. De rol en invloed van mijn migratiegeschiedenis kwam aan bod tijdens een lang interview dat door Dominique en Ellen werd afgenomen. Ik had het genoegen om als eerste te worden geïnterviewd. Niet enkel vertelde ik over mijn familie, hoe ik in België was terechtgekomen, maar ook over personen die van groot belang zijn geweest in mijn leven. Zo kwam aan het licht dat niet enkel mijn moeder maar ook mijn tantes een zeer grote rol hebben gespeeld in mijn leven en hoe mijn kijk op de wereld hierdoor is gevormd. De vragen die me werden gesteld brachten me op een diepgravende manier terug in mijn verleden. Vol enthousiasme en met veel toewijding willen we allemaal één voor één ons verhaal kwijt. Een verhaal dat je misschien anders nooit te horen of te zien zou krijgen. Daarom onze dank aan Victoria Deluxe en het Steunpunt Allochtone Meisjes & Vrouwen en iedereen betrokken bij de organisatie van deze documentaire.

Zerin Oral