Muziektheatervoorstelling.

In 2011 zet Victoria Deluxe een nieuw groot sociaalartistiek project op onder de noemer ‘De Gedroomde stad’. Deze prikkelende titel verraadt ons verlangen om onze verbeelding in te duiken. De voorbije jaren werden we binnen diverse projecten vaak met ons gezicht tegen de niet zelden heel harde realiteit gedrukt. Nu vinden we dat het tijd is geworden om ons te verbeelden hoe de samenleving er zou kunnen uitzien. Om het voor de mensen die meewerken wat concreet te maken, gebruiken we de stad als schaal van onze verbeeldende arbeid. We zullen onze stad, de stad proberen te her-denken.

Het project bestaat uit drie lagen:

In een eerste laag wil een groep van een 15-tal mensen interviews afnemen van diverse mensen met de vraag naar een hoopvolle en toekomstgerichte visie op onze samenleving. We zoeken gericht naar mensen die thuis zijn in één of meerdere maatschappelijke domeinen en zullen hen dus niet alleen naar een analyse over het nu vragen, maar evenzeer naar hun kijk op de toekomst. Kunnen we in de toekomst anders werken, wonen, leven, met minder stress, in een gezondere omgeving? Zouden we in de toekomst opnieuw in meer collectieve verbanden, met minder concurrentie kunnen leven? Moeten we in de toekomst blijven leven in een klassiek gezinsverband met elk een eigen huisje en tuintje of kunnen er andere relationele samenlevingsverbanden ontstaan?

In een tweede laag willen met de interviews de boer opgaan. We willen opduiken in diverse contexten en op heel verschillende plaatsen waarbij we benieuwd zijn naar hoe mensen zullen reageren op deze nieuwe inhouden. We worden vandaag verpletterd door de waan van de dag en alles lijkt slecht of fout te gaan. Verzuring alom. Wat gebeurt er wanneer we hoopvolle interviews op de mensheid loslaten? Rarara,…

In een derde laag wordt er een atelierwerking opgezet waarbij Victoria Deluxe zal samen werken met een heel diverse groep burgers. In deze atelierwerking willen we op basis van ‘situationistische wandelingen’ in een aantal steden en op basis van de interviews zoeken naar hoe burgers de stad, de samenleving willen her-denken.

De Gedroomde stad wordt als het ware een verbeeldingsproject. In alle uithoeken van onze geest zullen we zoeken naar nieuwe en hoopvolle manieren van leven en creëren. Eind 2011 eindigt dit project met een grote tentoonstelling op de ACEC-site.

Belangrijke partners in dit project worden het OCMW Gent, Kunst(H)Art, ’t Uilekot, Samenlevingsopbouw en Masereelfonds Gent.

 

—
Situering
Na de voorstellingen ‘’t Vuil Huishouden’, ‘Vidi Vici’ en ‘Arbeid voor allen maar niet te veel!’ werkt Victoria Deluxe voor de vierde maal samen met de Emancipatorische Projectwerking (OCMW Gent) aan een nieuwe voorstelling onder de noemer ‘De Gedroomde Stad’. In dit nieuwe sociaalartistieke project staat de zoektocht op welke manier we de stad kunnen en durven herdenken centraal.

De participanten en spelers fantaseren rond kleine en grote veranderingen die de mensheid ten goede kunnen komen. We werken bewust vanuit de visie dat het dynamiseren van de eigen verbeelding mensen ertoe kan aanzetten om meer auteur te worden van hun eigen leven. Heel veel burgers, of ze nu rijk of arm zijn, gaan er namelijk vaak vanuit dat ze hun eigen levenspositie niet of niet gemakkelijk kunnen veranderen of verbeteren.

We inspireren ons onder andere op Azar Nafisi, een Iranese schrijfster die bovenal in de kracht van de verbeelding gelooft. Zo schrijft ze in één van haar boeken (‘Lolita Lezen in Teheran’. Amsterdam, De Boekerij, 2010):

‘Ik heb een terugkerende fantasie dat de Bill of Rights wordt uitgebreid met nog één artikel: het recht op vrije toegang tot de verbeelding. Ik ben gaan geloven dat wezenlijke

degedroomdestad_800_3.jpg ¬

democratie niet kan bestaan zonder de vrijheid om te verbeelden en het recht op onbeperkt gebruik van producten van die verbeelding. Om een volledig leven te leiden moet men de mogelijkheid hebben om publiekelijk vorm en uitdrukking te geven aan private werelden, dromen, gedachten en verlangens en om voortdurend deel te nemen aan een dialoog tussen de publieke en private wereld. Hoe weten we anders dat we hebben bestaan, gevoeld, verlangd, gehaat en gevreesd? We spreken van feiten, maar feiten bestaan slechts gedeeltelijk als ze niet herhaald en herschapen worden door emoties, gedachten en gevoelens.’

Wanneer we kiezen om het leven en de samenleving te aanvaarden zoals het is en we niet vanuit onze verbeelding durven of kunnen ingrijpen en veranderen, dan zijn we misschien wel medeplichtig aan de vele onzichtbare misdaden die zich op vandaag voltrekken: het uitbuiten van grote groepen mensen en het tot ‘overbodigheid’ veroordelen van grote groepen mensen. Het klinkt wellicht wat zwaar op de hand maar misschien is de Westerse wereld een soort totalitair systeem die het vrije gebruik van de verbeelding probeert uit te schakelen. Want onze Westerse samenleving presenteert elke dag een beeld van de werkelijkheid dat volledig van onze samenleving vervreemd is en nauwelijks zijn leugenachtigheid kan bezweren.

Werk aan de winkel!

In de eerste jaarhelft en de voorbije weken en maanden organiseerden we op Victoria Deluxe werkateliers gericht op het ontwikkelen en aanscherpen van onze verbeelding.
Eén van de meest indringende ervaringen waren de ‘Ga-maar-uitstappen’ die we organiseerden in Gent, Brussel, Luik en Parijs. We lieten ons bewust verdwalen, we stapten zonder doel door deze steden op zoek om de stad en haar mensen op andere en nieuwe manieren te ervaren. In het kielzog van Walter Benjamin en de Situationisten leerden we de stad ervaren vanuit onze dromen en verbeelding.

Vanuit het station zie ik gehavende zitbanken, vandalisme in miniformaat, en als we de hoek omdraaien merk ik een hoop afval op: kleren en blikjes en een omgekeerde kartonnen doos met “EDEN” erop. Eden betekent paradijs. Paradijs in Anderlecht?

In Kuregem nemen we pauze in een drukbezocht café. Bijna alle tafeltjes zijn bezet.
De aanwezige klanten voeren geanimeerde gesprekken over de voorbije sportwedstrijden en de vele prijsstijgingen. Als we terug verder wandelen, komen we enkele jongeren tegen, een man die geld vraagt voor een broodje, een park, een school. We houden halt. Vrolijk kindergejoel … het is speeltijd. Plots gaat de bel… dit is nog steeds hetzelfde geluid als toen ik op de lagere school zat… dwingend en een beetje akelig.
Voor mijn part vervangen ze deze bel door een swingend nummer – the Beatles of waarom niet door dat liedje van Pink Floyd. (Karla Kristina)

We dwaalden door de Haven van Gent: grootschaligheid, kranen, hangaars, reuze logo’s,… en wij de minimensen. We hebben daar een gesticht voor de jeugd gezien.
Dat stond ook leeg. En daar heb ik geschreven: “Schoon en leeg en nutteloos”.
Het lege, het schone en het nutteloze, dat vind ik een wijze combinatie.  (Mieke)

Wat is het belangrijkste?
Kinderen of kindergeld?
Het leefloon of iedereen een zelfde bedrag als BASIS, als start!
En een andere economie en overal fruitbomen en groentetuintjes en kippen die vrij rond lopen in onze Gedroomde Stad.
In de oorlog kweekten de mensen groenten op het voetpad.
Als je honger hebt, neem je maar appels, peren!  (Lilliane)

De kunstenaar spreekt ons aan op ons vermogen verrukking en verwondering te voelen, het besef van mysterie dat ons leven omgeeft; ons besef van deernis en schoonheid en pijn… en de subtiele maar onoverwinnelijke overtuiging van samenhorigheid die de eenzaamheid van talloze harten verenigt, de samenhorigheid in de dromen, in de vreugde, in het verdriet, in het streven, in de illusies, in de hoop, in de vrees, die mensen met elkaar verbindt, die de hele mensheid verbindt – de doden met de levenden en de levenden met de ongeborenen.
(J. Conrad in het woord vooraf bij ‘The Nigger of the Narcissus’)

Manifest van de Herinneringskamer (Ben Benaouisse)

Op het eerste zicht … een stad gelijk alle andere steden.
Gebouwen, straten, winkels en mensen … met andere woorden woningen en bewoners, plannen voor mobiliteit en economie … alles in de breedste zin van het woord.
Een bank als de woning van het geld…
Een park als de woning voor de bomen en het gras…
Het Justitiepaleis ooit als woning van de rechtvaardigheid bedoeld…
Het patrimonium bevestigt de officiële geschiedenis…
… waar wonen en huizen de verhalen van de mensen?
… waar huist onze democratie?
… op welke plekken kunnen we ons mentaal en lijfelijk verbinden met elkaar?
… in welke instituten kan het leven van mensen worden gedeeld?
… onze steden hebben te weinig oor naar de ervaringen en de verhalen van haar bewoners!
De stad leeft haar eigen droom en duikt de fictie in omdat ze niets meer wil weten over haar werkelijkheid…
De stad wordt blind, doof en stom…
De stad hoort, spreekt en zoekt naar wat en binnen haar eigen droomwereld past…
We gaan op zoek naar een woning voor herinneringen.
Onze economie? We wisselen uit wat we hebben meegemaakt.
Onze beweging? We genereren verhalen door naar elkaar te luisteren.
En we zoeken hoe we deze verhalen in de publieke ruimte kunnen laten resoneren!
Het ontbreekt ons aan een stad die er toe komt om ruimte te creëren.
– waar de herinneringen tot uitdrukking kunnen komen en met aandacht worden beluisterd
– waar de herinneringen als een rijkdom worden beschouwd en die men tevens wil beschermen
– waar de uitgesproken herinneringen nieuwe vormen van energie genereert tussen de mensen
– waar de herinneringen niet langer als pathologische uitwasemingen worden beschouwd
– waar de herinneringen het voedsel zijn om andere en nieuwe herinneringen naar boven te halen
– waar herinneringen niet langer opgesloten worden in ons private leven maar langzaam een plek veroveren in het publieke domein
De herinnering kan de wereld veranderen! 

 

—

 

 

De Gedroomde Stad is een zoektocht naar het kunnen en durven herdenken van de stad. Participanten en makers fantaseren rond kleine en grote veranderingen die de mensheid ten goede kunnen komen. De ‘BEVRIJDING VAN DE VERBEELDING’ staat in het project centraal en het totaalspektakel daagt de toeschouwer uit om de stad op een andere manier te beleven en te verbeelden.

De voorstelling ‘Gedroomde Stad’ bestaat uit een drieluik:

 

Als eerste luik presenteert Ben Benaouisse de performance ‘De Herinneringskamer’.

“De Herinneringskamer is opgebouwd als een droom, als een bewegend stilleven met een non die huilt, een politie agent die elke 5 minuten fluit, een bewegende bourka die het woord geeft, passanten op straat en nog veel meer… Hier en daar staan standbeelden en iconen uit de geschiedenis. In een bunker zit er een man die de wereld heeft gered. Daarnaast staat er een catwalk met daarop “spontaan politiek statement”. Gesprekken over dromen, een landschap van muziek en acties. Een leefplek om te kijken naar geluiden, om te luisteren naar beelden. Een kamer voor herinneringen en dromen. De herinnering kan de wereld veranderen.”

“Een droom is de verzameling van beelden, geluiden, gedachten en gevoelens die iemand ervaart, als hij of zij slaapt. Tijdens het dromen zijn afstanden vaak niet reëel. Personen kunnen van de ene persoon in de andere persoon veranderen. Vaak is het mogelijk te vliegen. Ook zijn eigenschappen van ruimtes of plaatsen vaak gemixt met andere ruimtes of plaatsen. Tijdens een lucide droom is de dromer zich bewust van het feit dat hij droomt. Wat een droom is en waar het precies voor dient is niet bekend, al zijn er wel vermoedens. Zo is gebleken dat men vaak droomt over dingen die men overdag heeft meegemaakt. Dromen zouden helpen de gebeurtenissen te verwerken. In het verleden zag men dromen als boodschappen van de goden en kende men er een voorspellende functie aan toe. Om de verschillende droomsymbolen te analyseren, waren er droomduiders en droomboeken.” (Wikipédia)

Spelers zijn: Raymond Van Impe, Inge Van Lancker, Manuella Ploegh, Magda Bontinck, Saadia Touil, Lies Pinnewaert, Karla Kristina Persyn, Liliane Derre, Patrick Van houtteghem, Mark Verhelst
Techniek: Ewoud Dutellie en Koen Cannaert

 

Als tweede luik presenteert het animatieatelier onder leiding van Evelien Hoedekie zeven kortfilms.

“Animatiefilm is een medium waarin het onmogelijke mogelijk is.  Je genereert illusies, je speelt met beweging en materialen in onmetelijke combinaties. Je bent als een spelend kind dat steeds nieuwe ontdekkingen doet. Het wonderbaarlijke gevoel van iets te zien bewegen dat jezelf hebt gemaakt, geeft een fundamentele bevestiging in je zijn namelijk datgene van de creationist, de schepper”.

Films van: Ingrid Apers, Ayram Azor, Marie-Lou Billiet, Pieter De Schepper, An D’hondt, Tourad Kane, Paloma Samper, Ludmilla en Gennadyi Sarapulov

 

Als derde luik presenteren Dominique Willaert en Sara Vilardo een woordenloze dans- en theatervoorstelling.

“In deze voorstelling proberen we het begrip stad te herdenken.
Wat verstaan we onder het begrip stad?
Denken we over de stad waar we zelf in wonen of verplaatsen we ons naar andere steden. En wat met de niet West-Europese steden?
We komen tot de ontdekking dat woorden ons niet in staat stellen om uit te drukken wat we willen vertellen.
We verlangen naar lege woorden die we zelf kunnen vullen.
We hopen op nieuwe interacties en nieuwe vormen van betekenis die er tussen mensen kunnen ontstaan. Maar ook tussen de dingen.
Omdat de klassieke woorden en begrippen ons niet in staat stelden om de stad te herdenken, kiezen we om in beelden te vertellen.
We verdwalen in de stad, we laten alles wat houvast biedt los.
De tijd van de grote verhalen en utopieën lijkt voorbij.
Alleen in kleine verhalen kunnen wij van betekenis zijn.
In kleine, tedere beelden drukken we ons verlangen uit.”

Spelers zijn: Tourad Kane, Marga Peters, Lia De Cuyper, Samuel Bohteng, Lotte Verbeke, Mieke Bruggeman, Mieke Carrein, Bahri Bouabdelli en Mario Geldof
Beeld: Jonas Vereecke, Steve Shorrock en Evy Menschaert
Techniek: Ewoud Dutellie en Koen Cannaert

Met dank aan: Nerissa Stoop, Jochen Muys, Jozefien Uittenhove, Milan Pelgrims, Ode de Kort, Jos Van Herreweghe, Emmahuel Oloriegbe, Samuel Verstraete, Peter Heymans, An D’ Hondt, OCMW Gent – Emancipatorische Projectwerking, De Vlaamse Gemeenschap, Stad Gent, Provincie Oost-Vlaanderen, Impulsfonds voor het Migrantenbeleid.