“Mijn oorspronkelijk plan, ik was toen 18, pas ontsnapt aan thuis, was om aan de bestaande wereldorde zeker niet mee te werken. Als enthousiast nakomertje van mei ‘68 was ik helemáál niet blij met de maatschappij zoals ik ze zag disfunctioneren. De Vietnam-oorlog lag nog op het netvlies, de 2de WO nog op die van onze ouders en grootouders. We ervaarden dat disfunctioneren als oorsprong van de enorme ongelijkheid zowel in het Noorden en aangrijpender nog in het Zuiden.

De crisis van de jaren ’70 heb ik gedurende al die jaren steeds zien verergeren. “Dirk, je zit hier altijd maar te kafferen op de maatschappij, maar wat doe je er zelf aan?” Ojee, die uitspraak kwam binnen. Ontoevallig stuitte ik op een stripboekje, Marx voor beginners door Ruis (1972), daarna wist ik wat ik wilde. In de jaren ‘80 mobiliseerde ik en liep mee in alle Brusselse betogingen tegen de kernwapens. Ik werd in de jaren ‘90 militant anti-rascist bij Objectief 479.917.

Daarnaast zag ik voor mijn ogen het woeste kapitalisme vroeg-of-laat maar zeker ten onder gaan: ‘ik moet zien te overleven’. Van daaruit ben ik aan de slag gegaan in de industrie. Als de maatschappij instort zou de industrie het langst overleven, had ik voor mezelf berekend. Ik werkte bij Coca-Cola, een visueel kapitalistenzieltje. Zo goed als vanzelf kwam ik daar bij de vakbond terecht. Al snel was ik tot syndicaal afgevaardigde benoemd, nadien verkozen. Binnen de vakbond vind je allerlei soorten mensen: fantastische secretarisen, idealisten, anarchisten, communisten. Allemaal mensen die de samenleving op een constructief spoor proberen te zetten.

Mijn onrustige sociale ingesteldheid maakte dat mijn relatie met Katrien daar dikwijls onder leed. Ze heeft me jarenlang gewaarschuwd dat ik mijn gezondheid kapot maakte. Ik werkte in drie ploegen: de vroege, de namiddag en de nacht. Daarbovenop nog in de vakbond. Allicht had Katrien gelijk, ik ben onderuit gegaan. Het ging niet meer, doodop. ‘Burn-out’. Ik heb dan nog 4 jaar halftijds proberen werken, meer lukte niet, de kaars was uit.

Afgepeigerd zocht en vond ik, een website, victoriadeluxe.be, er stond: ‘Spring eens binnen.’ Dus ik sprong en kon er als vrijwilliger beginnen. Ik bleef er plakken. Op een goede dag vroeg Dominique me, waarom ben je eigenlijk hier bij ons terecht gekomen? Dat kwam oa door de naam: Victoria hetgeen Overwinning betekent. Awel, ik ben zo dikwijls met mijn hoofd tegen de muur gelopen, veel oproer maar weinig victorie gekraaid. En dan hier wordt me zomaar een Victoria DELUXE in de schoot geworpen. Opnieuw kwam ik alle soorten fantastische mensen tegen, met nog meer diversiteit! Vooral met meer gelijkheid! Creatief constructief en dankbaar.

Wetenschap bewijst de werkelijkheid, kunst tóónt ons de werkelijkheid. Je hebt zowel de historicus als de historische roman nodig, de roman misschien zelfs meer. Kunst helpt ons verwerken en bewerken en toont hoe het anders kan zijn, kan worden. Daarom schreef ik me, nooit te oud om te leren, in aan de Academie voor beeldende kunst, deeltijds kunst onderwijs, DKO zeggen we thuis. Ik kan het iedereen aanraden.”

Dirk – vrijwilliger