“Na mijn vlucht uit Syrië heb ik eerst twee jaar in Egypte gewoond. In Egypte was er geen toekomst, daar kon ik niet naar school gaan, ik had er geen perspectief. Ik was toen echt ongelukkig en overleefde meer dan dat ik echt leefde. De vraag was dan ook of we daar zouden blijven of terug zouden keren naar het land waar er oorlog was?  Mijn mama zocht een oplossing en diende een verzoek in als vluchteling in België, dat werd goedgekeurd en daardoor woon ik nu hier. En is alles anders.

Hier, in Victoria Deluxe voel ik me echt thuis. Iedereen is hier welkom en er wordt niet geoordeeld, je wordt geaccepteerd zoals je bent, ookal heeft iedereen andere ideeën en andere achtergronden. We leren hier allemaal van elkaar. Eigenlijk ben je op je 15^de nog enorm kwetsbaar. Zonder Victoria Deluxe zou ik mischien niet geworden zijn wie ik nu ben en zou ik waarschijnlijk een ander pad bewandeld hebben. Ik heb hier zo veel geleerd en zoveel kansen gekregen. Het heeft echt een positief effect op mij gehad, zelfs op schoolvlak, want mijn Nederlands was niet zo goed en door mee te draaien in Victoria Deluxe kon ik veel oefenen en is mijn Nederlands nu goed.

In het begin was ik superverlegen en durfde ik niet echt praten met mensen en al zeker niet in groep. Ik kon me toen niet voorstellen dat ik theater zou gaan doen, maar het heeft mij al superveel veranderd, het heeft me laten zien tot wat ik allemaal in staat ben. Het laat me dromen en geeft me de durf om dingen te doen. Theater is voor mij ‘vrij’ zijn, als je op het podium staat… dat gevoel is zo leuk. Ik kan op zo’n momenten zeggen wat ik wil en mensen luisteren.

Ik ben iemand die mensen rondom zich nodig heeft, om mezelf op te tillen. Ik heb niet veel kennissen want de mensen die ik ken, die probeer ik echt goed te kennen en daar een band mee op te bouwen. Ik breng ook graag mensen samen, en breng hen dan mee naar hier, naar Victoria Deluxe en naar de Toekomstacademie.

De tocht die we in de zomer van 2021 met De Toekomstacademie maakten naar de Pyreneeën – in het voetspoor van de Belgische vluchtelingen tijdens de 2^de Wereldoorlog- heeft mij heel hard veranderd, ik heb me echt veel dingen gerealiseerd. Ik herbeleefde onderweg ook mijn herinneringen aan mijn eigen vlucht, dat was niet makkelijk.  Gelukkig was er de groep en kon ik erover praten. Toen ik daar op de top van een berg stond, heb ik een audiobericht voor mezelf ingesproken, om over 5 jaar nog eens te beluisteren. Ik vertelde mezelf dat als ik de top van die berg kan beklimmen, ik alles aankan, dat ik dat niet mag vergeten. Tijdens die beklimming was ik moe, maar ik bleef verder gaan, ik wilde niet opgeven.

Dat gevoel wil ik onthouden en ook met anderen delen. Ik wil graag psycholoog worden met een eigen praktijk en wie weet ook een café, een therapiecafé dan.”

Seba, jobstudent bij De Toekomstacademie